Daar sta je dan met je goede gedrag…botsend met de mensen die je zo lief zijn. De mensen die het meeste om je geven, jou accepteren zoals je bent ondanks dat ik dat zelf niet deed/doe (sorry Nonja we zijn nog niet klaar). Maar je botst wel met ze, terwijl je het zelf niet wilt. Terwijl je aan alles voelt dat er iets niet goed is maar dat je er je vinger niet op kunt leggen. En dat je juist met de mensen die je zo lief hebben in gevecht bent. Maar ook die zijn het soms zat en worden er verdrietig van. Met alle gevolgen van dien. Ik bleef me maar groot houden terwijl ik voelde dat er dingen niet goed zaten.
Hoe ga je dat oplossen? Geen therapie meer voor mij riep ik. Ik was er klaar mee. Echt, ik heb wereld van therapeuten in vele vormen en maten gezien en meegemaakt van alle kanten. Dus het moest ook wel al klaar zijn. Ik wilde niet wéér in een hokje gestopt worden. Want wat kon ik nu nog meer doen. De vuile was weer buiten hangen, echt daar had ik geen zin in. Weer aandacht geven aan dat wat pijn deed of mij echt tot op het diepst pijn heeft gedaan 30 jaar (of wel verder) terug? Nee was mijn rationele reactie. Maar dat was ook de angst. Het voelde als falen. Was het dan allemaal voor niets geweest wat ik al gedaan had?
En toen kwam er iemand op mijn pad. Als ik dan toch aan de slag ga dan maar op een totaal andere manier. Maar met enige scepsis stapte ik toch echt wel de praktijk van Nonja Kuyer binnen, hypnotherapie. Yeah right dacht ik. Want ik zag mijzelf al met Rasta Rostelli aan tafel zitten. Eerst maar eens zien wat ze deed en wie ze was. Aangezien ik heel goed ben in om het onderwerp heen draaien (en er zijn veel therapeuten die daar ‘intrappen’).
Maar navragen om me heen bij mensen die het ook gedaan hadden of de betreffende dame kenden maakte dat ik dacht het is nu of nooit. Ik sta open voor heel veel, en ik geloof ook in meer dan alleen dit op aarde. Maar dit was wel heel spannend. Tjeezis wat een weerstand. Mijn rationele denken deed hard zijn best om alles te willen begrijpen wat er voorgesteld werd. Puur angst voor het onbekende. Daar werd snel doorheen geprikt, dus gewoon aan de slag. Achteraf was dat de beste manier want dan moest ik wel gaan voelen dat het gewoon werkt. En dat erom heen draaien…je denkt dat het lukt…maar aan het eind zit je toch midden in je gevoel daar waar ze je wil hebben 🙂
Dat was april van dit jaar. Het is nu eind juni. En ik kan je vertellen…vergeet Rasta Rostelli want wat ik de afgelopen maanden heb mogen ervaren en leren daar is hij niets bij. Gisteravond kwam ik thuis van een pittige sessie “plus” inclusief opkalefateren (letterlijk citaat van Nonja) en zat ik met een glim op de bank. Afgemat en gesloopt maar wel met een glim in mijn hart. Bijna 3 maanden knetterhard werken van beide kanten, maar er veranderen dingen in mijn gevoel die ik nooit had durven geloven. Over weerstanden heen gestapt die ik niet voor mogelijk had durven houden. Gevoeld waarvan ik ooit gezegd had dat ik dat besloten had om nooit aan iemand te vertellen. Maar ook voorzichtig gevoeld hoe dat gevoel nu niet meer nodig hoeft te zijn.
Hoe we dat gedaan hebben? Zit ik iedere week in een soort andere wereld in trance terug te gaan naar vorige levens of weet ik veel wat? Nee verre van dat. Zit er (heel oneerbiedig gezegd) een zweefdame tegenover me die vreemd is van enige vorm van rationaliteit? Nee. Maar wel iemand die er écht voor gaat en er voor zorgt dat het goed is, en wat voor mij persoonlijk heel belangrijk: veilig. Voor mij is het een overgave aan haar kunnen, kennis en intuïtie en vertrouwen wat ze op een fijne manier bij mij heeft ‘weten te winnen’. In combinatie met het feit dat ik het niet alleen doe, we doen het samen. En hoe kan ik niet in een paar woorden samen vatten of in een bepaalde vorm. Maar ik weet wel dat het (ondanks mijn eerdere weerstand) perfect past.
In de psychiatrie heb ik veel misstanden gezien. En wordt nog steeds teveel in hokjes en DSM-IV gedacht. Maar dat vinden de zorgverzekeraars duidelijk en fijn (veel werkgevers ook trouwens). Met als gevolg dat ik een behoorlijke investering in mijzelf ook op dat vlak nu mag doen. En dat is het me waard. Daarom vind ik het zo belangrijk dat ook de ‘alternatieve’ (stom woord want het is helemaal niet alternatief) vorm van hulp de positieve aandacht krijgt. De reguliere GGZ heeft nooit voor elkaar gekregen wat in dit geval Nonja wel voor elkaar krijgt. Ben ik er al? Nee. Het gaat zelfs iets langer duren dan ik zelf hoopte (en gepland). Maar ik weet dat ik met de steun van de lieve mensen om me heen er samen met Nonja alle tijd voor kan nemen die er nodig is.
ps. ze heeft ook een facebookpagina waar je je ook kunt aanmelden voor workshops
sabswereld.wordpress.com 