Huilen om goud

Zondagmiddag, met ca. 50 km/u gaan de dames door de bocht. Loopt er een blauw lijntje op het scherm mee. En zetten we strepen door iedereen die geweest is en achter de blauwe lijn is gebleven.

Met andere woorden; wij zitten schaatsen te kijken. Niet alleen kijken, we beleven het. Op diverse manieren. De tv staat aan. Bij Astrid de laptop op schoot met het tweede scherm, en terwijl ik het blauwe lijntje in de gaten houd gaan er whatsappjes rond met het nodige commentaar. De techniek zie ik niet altijd even goed, maar de 10 jaar dat ik mee ging naar Thialf en op tv mee keek hebben wel zijn vruchten afgeworpen. Daardoor heb ik een goed beeld van het schaatsen, ik zie Pechstein (42, respect) nog een laatste poging doen en tegelijkertijd de nieuwe generatie (die ik ook niet meer allemaal ken) de ijzers in het ijs zetten. Met geknepen billen zit ik op mijn stoel als de kans dat we 1-2-3 (en 4) worden ons bijna niet meer ontnomen kan worden.

Om ook te beleven hoe de één het gevoel heeft goud te verliezen (anderen zouden een moord doen voor alleen al een olympisch diploma) en de ander goud wint (waar ze die graag op een ander discipline zou winnen). Maar ook om de emotie te zien die bij sport komt kijken, sport is mijns inziens wel degelijk emotie. De emotie drijft tot topprestaties maar kan er ook voor zorgen dat je door het ijs zakt. En dan heeft een nieuw futuristisch pak ook geen invloed meer.

Het winnen van een medaille laat emoties zien, emoties die wij als schaatsminnend publiek ook voelen. Allemaal op onze eigen manier. We balen als Ireen goud verliest, en gooien net zo hard ons hoofd in onze handen. Maar we (althans wij wel gister) laten ook wat tranen vloeien als de ‘outsider’ voor de camera haar emoties laat gaan. En dat is mooi en puur. Dat ze het liefste haar medaille in zou ruilen voor dat discipline waar ze al 10 jaar voor traint snap ik ergens wel. Hoe zuur het ook is. Maar het is wel een pure en eerlijke reactie vanuit haar emotie. En dat zijn in mijn ogen de mooiste reacties.