Verwondering overkomt me, het is er als ik het minst verwacht. En dus ook het minst ‘gewapend’ ben, en dan wellicht ook op mijn kwetstbaarst. Dan heb ik het over verwonderen in de puurste en meest positieve vorm. Het gebeurt gewoon, als ik bijvoorbeeld net wakker word en ik me besef dat ik heel gelukkig ben met mijn Kanjer. Niet dat ik me dat nooit besef maar dan lijkt het wel extra hard binnen te komen. En dan zie ik er van op, want ik verwacht het niet en ben ik wat van slag vaak. Met als gevolg dat er tranen komen, gewoon tranen van verwonderen, van gelukkig zijn. Maar zoals met alles wat je niet verwacht kan het je dus overal overkomen. Dus wil ik ook nog wel eens gewoon als ik bijvoorbeeld in mijn eentje geniet van een kopje koffie. En dan zit ik als een bij eikeltje voor me uit te staren en te verwonderen over zoiets simpels. Tuurlijk kan je je ook ‘negatief’ verwonderen maar ik verwonder mij liever als hierboven. Overigens denk ik dat er meer verwondert kan worden. Volgens mij doen we het te weinig. Zijn we teveel naar buiten gericht waardoor ik denk dat we soms zo verrast zijn dat we het heel hard wegdrukken. Maar dat kan ik natuurlijk volledig mis hebben.
sabswereld.wordpress.com 