Een touwtje, blauwe briefjes en twinkels

Toen ik met therapie begon hebben we een traumalijn gemaakt. Letterlijk een touwtje op de grond met daarop allemaal briefjes met onderwerpen die in mijn systeem zitten en waar ik last van heb in het dagelijks leven en in wie ik ben. Als je het lijntje in eerste instantie ziet, ziet het er niet bijzonder uit. Het ziet er zelfs een beetje maf uit voor een buitenstaander en als je de briefjes als buitenstaander leest zou het weinig zeggen, of zouden sommige thema’s niet als iets vervelends beschouwd kunnen worden. Maar ze liggen niet voor niets op mijn traumalijn. Iedere keer als we als een ‘situatie/briefje’ opgeruimd hebben dan gaat het briefje eraf en zo houd je aan het einde een leeg touwtje over (benieuwd wat ik daar mee ga doen :-))

 

Op mijn touwtje lagen ook verjaardagen van vroeger, toen ik nog een kleine Sabine was, verjaardagen waar ik een vervelend gevoel bij had. Omdat er iets gebeurd was, of omdat er rondom de verjaardag gedoe was met mijn vader. Was het niet dat mijn vader zijn belofte niet nakwam dan was het wel dat er ruzie of verdriet om was. Verjaardagen zijn een mooi moment om samen te zijn en om te delen met elkaar. Dat gevoel heb ik niet echt meegekregen maar wilde ik wel altijd graag. Maar zolang ik me kan heugen word ik altijd ultiem verdrietig wakker op mijn verjaardag, een soort eenzaam, leeg gevoel. Daarna kan ik altijd wel gewoon jarig zijn en is dat gevoel weg. Maar het was zolang ik me kon heugen het gevoel waar mijn dag mee begon. En dat is niet de beste start van je dag.

 

In het voorjaar hebben we de briefjes die bij de verjaardagen hoorde gedaan. Door eerst het gevoel op te roepen wat er bij hoort, en dat is niet heel erg gezellig, voel je het oude gevoel van toen opnieuw. Vervolgens haal je met behulp van traumatechniek (denk aan EMDR) het oude gevoel weg en zet je er een nieuw positief gevoel voor in de plaats. Zo dus ook met de verjaardagen in mijn geval. Op het moment dat ik hier aan begon, dacht ik yeah right, maar het werkt. Het gevoel neemt af of verdwijnt waardoor ik anders tegen de situaties aan ga kijken en het vervelende gevoel in veel situaties helemaal los kan laten. Waardoor er ruimte komt voor ander positief gevoel en je situaties niet meer meedraagt op een manier die altijd (onbewust) invloed heeft, dat blijkt het befaamde loslaten waar men het tegenwoordig over heeft. Zo ook met de verjaardagen, het zat minder in mijn systeem. En het was ‘goed’ zo.

Afgelopen zaterdag was ik jarig. Maar ik stond er de avond vooraf helemaal niet stil bij dat gevoel, dat had al een teken kunnen zijn. Dat ik ’s ochtends wakker werd had ik een raar gevoel, een gevoel wat ik niet kende. Om me te beseffen he, het is vandaag mijn geboortedag, ik ga vanmiddag met Astrid samen hightea doen. En ik krijg, terwijl ik onder mijn rode dekbed lig (goed geaard), een glim op mijn gezicht en draai me nog een keer om. Om me vervolgens te beseffen dat ik niet verdrietig ben. Geen tranen. Geen leeg gevoel. Niets. Alleen maar een soort blije twinkels (zo noemen we ze maar voor het gemak). Waardoor ik uit verbazing bijna in paniek raak. Want dit kan helemaal niet begin ik te beredeneren. Maar een half uur later was er nog steeds geen verdriet maar wel die glim. Wauw. Dit is dus het effect op de (semi) langere termijn van het opruimen van ogenschijnlijk kleine dingen maar die wel al mijn hele leven invloed hebben. En dat voelt heel voorzichtig best gaaf.

 

Dat ik begon met dit traject heb ik (en mensen om me heen) met scheve ogen naar sommige dingen gekeken. En toen Nonja dit voorstelde dacht ik yeah right, briefjes op een touwtje en dit ga jij met lijntjes trekken uit mijn systeem halen, nou succes. Maar ik moest al heel snel toegeven, het werkt. Zelfs een half jaar later in een situatie waarin ik niet had verwacht dat het invloed op zou hebben. Tuurlijk spelen er meer dingen mee die van invloed zijn. Maar de basis ligt bij mij. Mijn basisgevoel bij mijn verjaardag is veranderd. Dat is het belangrijkste. Oude gevoelens over situaties die verdriet doen, die al jaren van invloed zijn, het is te veranderen. Er iets positiefs voor in de plaats te zetten. Het kost soms veel energie en tijd. Maar dit soort ‘overwinningen’ geven het geloof dat ik op kan ruimen wat al zo lang in mijn systeem zit en dat ik de regie krijg over wat ik voel bij situaties.

Dansen op recept

Hard werken aan jezelf, om de (nog) betere versie van jezelf te worden. Dat kost tijd, energie en in mijn geval ook huiswerk. Dit naast al wat ik voor mijn kiezen krijg iedere week op emotioneel vlak. Nooit verwacht dat ik dat ooit mee zou krijgen. Maar inmiddels hoort het erbij en neem ik telkens met Astrid door wat ik nu voor iets nieuws mee heb gekregen. Om een klein idee te krijgen wat er zoal bij zit, affirmaties, de eerste keer dacht ik ja hoor ik ga een beetje hardop zinnen ‘opzeggen’. Inmiddels horen ze erbij en begin ik eindelijk te voelen wat ze doen. Dan hebben we ook nog resoneeroefeningen; eigenlijk hetzelfde, ook hardop zinnen opzeggen. Alleen echt om je oude patronen op het onbewuste niveau te doorbreken (volgens mij, toch Nonja?). En die zijn écht soms heul stom om te doen. Lees: een spiegel van het onbewuste aan het bewuste. Of EFT (google dat maar) oefeningen waarbij je op je energiepunten ‘klopt’. En zo is er nog meer variatie aan opdrachten, iedere keer weer een verrassing. Het klinkt oneerbiediger dan het is, maar volgens mij moet je het gedaan hebben om het een beetje te snappen (althans ik wel).

Maar de klapper is wel: dansjes doen. Yeah right dacht ik. Dansjes doen, ik huppel soms al door de kamer, al tanden poetsend (af te raden), of ben overtuigd dat ik echt de tekst heel goed ken van dat Braziliaanse zomernummer. Maar nee het is echt waar, 7 weken lang, 4x per dag, bij voorkeur aangevuld met live. Hoppa, ik kon aan de bak. Aangezien ik op 40e fanatieker ben met mijn huiswerk dan op 16e…braaf een Spotify-lijstje aangemaakt (tips zijn welkom). Alleen het waarom had ik echt nog niet op mijn netvlies. Het enige wat ik kon bedenken was dat het je blij moest maken. We hadden al bedacht dat als we al mijn huiswerk zouden combineren dat we dan op een Kabouter Plop dansje uit zouden komen. Hilariteit alom natuurlijk. Na 3 dagen had ik door wat het doel was van de dansjes (kost wat logistieke planning die dansjes). Het anders in je lichaam gaan zitten, dus alle spanning loslaten (dacht ik even dat al dat sporten daar wel voor zorgde, niet dus). Totaal uit de huidige situatie komen, er iets anders voor in de plaats zetten. Of na je velletjes huiswerk gewoon iets totaal anders doen zodat je dat even helemaal loslaat, waardoor het volgens mij dus ook weer beter doorwerkt. En ik kan nog wel meer noemen.

Vorige week stond ik in de stromende regen bij Haarlem Jazz met een vriendin en het deerde niet, de wereld om ons heen bestond niet wij waren ‘mijn huiswerk’ aan het doen. Dik afgevinkt door haar. Of wat dacht je van een dagje weg en dan echt niet van plan zijn om op de camping dansjes te gaan doen (er zijn echt grenzen). Dus dan het lijstje aan in de auto en dan maar gewoon op alternatieve manier je huiswerk doen. En aangezien de muzieksmaak van mijn lief en mij uiteenloopt zag ik vaak een hoofd schudden naast mij 🙂 Inmiddels krijg ik spontaan mensen die aanbieden om met mij een avondje te gaan dansen. Of die besluiten om mijn huiswerk ook maar gewoon voor zichzelf te gaan doen (1x per dag). Ben ik aan het speuren naar de fijne bandjes in de buurt. Is er een heel leuk lijstje met reacties van mensen op wat het ultieme dansnummer is (ik sta nog steeds open voor suggesties). Om vervolgens zondag mijn trainer de moves van Dee-Lite te zien doen in het bos. Met andere woorden, het is het beste huiswerk so far. En niet alleen voor mij blijkt. Hoewel ik vandaag volledig mijn huiswerk verzaakt heb, ik heb op een giga luchtkussen staan springen. Dat topt echt alle muziekjes. Het hele luchtkussen voor mij alleen! Als een blij kind stuiterde ik heen en weer. En die mensen die na mijn stuiter aan kwamen…die twijfelden. Maar uiteindelijk stonden ze er toch ook op. Hulde. Zo neem ik iedereen mee in mijn huiswerk, en wordt het weer een stukje makkelijker.

Hoe gaat het met je?

Hoe beantwoord je de vraag “Hoe gaat het met je?” of “Hoe voel je je?” als je je eigenlijk niet zo goed weet wat “normaal” is. De laatste maanden ben ik hard met mijzelf aan het werk en dat gaat met pieken en dalen, vallen en opstaan. In die periode ben ik ook meer gaan toegeven aan het feit dat ik me even niet zo tof voelde. En dat ook wat meer gaan delen. Wat voor mijzelf helpt en ook voor mijn omgeving.

Als ik me niet helemaal 100% voel dan betekent dat niet dat ik alleen maar op de bank lig met een dekentje. Of dat ik huilend wegkruip voor de wereld. Want als ik namelijk ga zeggen dat ik me gewoon even niet helemaal 100% voel dan weet men vaak al niet meer wat te zeggen. Maar wat moet ik dan wel zeggen? Wat is een normaal gevoel? Op dit moment wordt er zo hard aan mijn gevoel getrokken dat ik het zelf echt soms even niet meer weet. En vraag het me vooral niet als ik net van (hypno) therapie kom want dan dat staat de wereld meestal helemaal op zijn kop.

Zelf vind ik dat niet zo erg, maar de wereld om mij heen (die net iets verder weg staat dan de eerste cirkel) weet daar vaak niet zo goed mee om te gaan heb ik het idee. Kop op, schouders eronder, morgen schijnt de zon weer zijn veel gehoorde (goedbedoelde) reacties. Maar ik zet mijn schouders er al onder, de zon hoeft niet te schijnen want in de regen kan ik ook plezier hebben. Ik voel me gewoon even niet gezellig. Wat niet betekend dat ik niet gezellig kan doen of plezier kan hebben. Het leven is gewoon niet altijd hoera of goed.

Vorige week had ik zo’n dag. Dan wordt ik al met een brok in mijn keel wakker en is naar mijn werk gaan best al een ding om te doen, nadat ik mijzelf uit bed sleep. Maar ik had een verheugje in het verschiet, ik zou thee en dimsum gaan ‘doen’ in de stad met een vriendin. Dus even door de ochtend heen bikkelen was mijn motto. Toen ging het hard regenen, liep de ochtend wat stroever dan ik eigenlijk wilde (maar wel had kunnen verwachten natuurlijk) dus wilde ik eigenlijk niet en gewoon onder een deken. Tegen vriendin gezegd dat ik me niet 100% voelde en dat de regen ook niet meehielp. Waarop ze duidelijk liet merken erop uit te willen, er zijn paraplu’s en de regen zou afnemen, was haar positieve duw in de rug. Normaal zou ik op de bank in mijn pyjama zijn gekropen met mijn eigen indoor virtuele regenbui. Nu met de subtiele motivatie toch op stap en de regen werd minder, het buitenzijn was prettig, fijne wandelkeuvels en het was goed dat ik me niet 100% voelde. Om vervolgens na een semi-droge wandeling met haar en hond, thee met dimsums, mooie gesprekken, thuis te komen met een beter gevoel.

Hoe ik me voelde daarna? Ik weet het niet, nog niet normaal, maar wat is normaal. Maar wel beter ondanks dat ik me nog niet 100% voelde. Misschien wil ik me ook wel niet normaal voelen. Voel ik me zoals ik me voel. En dan kan ik ook plezier hebben en genieten. Alleen misschien net even anders dan dat je ‘normaal’ van me verwacht.